منصور ضیائی، حامد یارمحمدی، بهزاد کرمی متین، سودابه یارمحمدی، زینب نظری، فرامرز قره گوزلو،
دوره ۲، شماره ۲ - ( ۶-۱۳۹۳ )
چکیده
مقدمه: فرسودگی شغلی پرستاران می‌تواند منجر به افزایش غیبت، کاهش انرژی و افت کیفیت ارائه خدمات توسط آن‌ها گردد. هدف از مطالعه حاضر تعیین میزان شیوع فرسوگی شغلی و عوامل مرتبط با آن در پرستاران یکی از بیمارستان‌های شهر کرمانشاه در سال ۱۳۹۲ بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی و مقطعی ۱۸۹ پرستار شاغل به روش تصادفی انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از دو پرسشنامه دموگرافیک و Maslach Burnout Inventory (MBI) جمع‌آوری گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری همبستگی پیرسون، تی مستقل و آنالیز واریانس در سطح معناداری کمتر یا مساوی ۰۵/۰ تجزیه و تحلیل شد.
یافته‌ها: میانگین نمره فرسودگی شغلی ۸۹/۶۱ بود. ۲/۳۹% پرستاران خستگی هیجانی زیاد، ۶/۳۷% مسخ شخصیت زیاد و ۵/۷۳% کفایت شخصی کم را گزارش کردند. بین خستگی هیجانی با وضعیت استخدامی (۰۱۵/۰P=) و سطح تحصیلات (۰۴۱/۰P=)، بین مسخ شخصیت با وضعیت استخدامی (۰۲۲/۰P=) و شیفت کاری (۰۲۳/۰P=) و همچنین بین احساس کفایت شخصی با سن (۰۱۰/۰P=)، سابقه کار (۰۰۲/۰P=) و شیفت کاری (۰۴۵/۰P=) ارتباط معنادار مشاهده گردید.
نتیجه‌گیری: میزان فرسودگی شغلی در پرستاران در حد متوسط رو به بالا قرار داشت. از دلایل آن می‌توان به بار کاری بالا، محیط کاری ناامن و خسته‌کننده و استرس زیاد اشاره نمود. با مدیریت صحیح منابع انسانی از قبیل تعیین وظایف و خط‌مشی‌ها متناسب با توان پرستاران، رویکردهای جدید جهت تشویق و ایجاد انگیزه و برگزاری کارگاه کنترل استرس، می‌توان تعهد، احساس مثبت نسبت به کار و احساس کفایت شخصی را در افراد تقویت کرد.
