زمینه و هدف: سازگاری شغلی برای اشتغال موفقیت آمیز پرستاران عامل مهمی به شمار می رود. ماهیت شغل می تواند عامل موثر سازگاری شغلی باشد. هدف تحقیق حاضر، بررسی تاثیر ماهیت شغلی بر سازگاری شغلی بین نمونه ای از پرستاران بود.
روش کار: این مطالعه مقطعی بین ۵۴۲ نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کاشان انجام شد. با استفاده از فرمول کوکران و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای۱۹۰ نفر پرستار به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. جهت گردآوری داده ها از دو پرسش نامه استاندارد و معتبر ماهیت شغلی و سازگاری شغلی استفاده شد. پایایی پرسشنامه ها از طریق ضریب آلفای کرونباخ برآورد گردید. تحلیل داده ها سطوح توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ انجام گرفت.
یافته ها: یافته ها نشان داد میانگین ماهیت شغل (۴۵/۰۷±۷۰/۴۳) بالاتر از حد متوسط ۶۰ و میانگین سازگاری شغلی (۰/۴۲±۳/۲۳) بالاتر از حد متوسط ۳ بود. ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین ماهیت شغل و سازگاری شغلی (۰/۲۹=r) رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. ضریب رگرسیون نشان داد ماهیت شغل، قابلیت پیش بینی سازگاری شغلی پرستاران را دارد.
نتیجه گیری: میانگین ماهیت شغلی و سازگاری پرستاران در حد مطلوب بود و بین ماهیت شغل و سازگاری شغلی پرستاران رابطه مثبت وجود داشت. لذا برای افزایش سازگاری پرستاران، مدیران باید توجه بیشتری به ادراکات پرستاران از ویژگی های شغلی شان داشته باشند و تنوع، بازخورد و فرصت ایجاد روابط دوستانه در شغل را برای آنان فراهم آورند.
